Nepenthe Bölüm 19

 19. Bölüm

 

Gözlerimi kapatıp mırıldandım,

“Merak etme, sana yine yardım ederdim.”

…

Camın dışarısından gelen tıkırtı sesleri uyanmamı sağlamıştı, elimi komedinin üstüne atarak telefonuma ulaşmaya çalıştım fakat elime başka şeyler geliyordu. Gözlerimi açarak telaş ile etrafa baktım, neredeyim ben?

 Ardından karşımda sandalyede yatan Sylwia’yı gördüm, yarı çıplak haldeydi. Elim karnıma değdiğinde hafif soğukluk ile irkildim ve kendime baktım, üstümde gömleğim yoktu.

Telaş ile yataktan kalkıp Sylwia’yı uyandırdım,

“Neler oluyor böyle!”

Gözlerini kısıkça açıp bana baktı,

“Uyandın demek…”

“Hemen bana bunu açıkla!”

Sandalyede doğrularak ellerini sakin ol şeklinde salladı,

“Merak etme bir şey olmadı.”

“Neden çıplağız! Yoksa biz?”

“Hayır! Hayır… Hiçbir şey olmadı. Barda çok içtiğin için tamamen sarhoştun ve bir dolandırıcı seni soymaya çalışıyordu seni ondan kurtardım fakat çok kötü halde olduğun için seni evine bırakmak istemedim ben de kaldığım yere getirdim.”

Yatağa oturdum,

“Dün… Seni böyle bir duruma soktuğum için çok üzgünüm.”

Telaş ile gülümsedi,

“Bir bir olduk, artık eşitiz.”

Şaşkınca ona baktım,

“Ne?”

“Sen benim hayatımı ben senin hayatını kurtardım, eşit olduk.”

Telaşla yere baktım, dün sarhoş iken ona itirafta bulunmuş olabilir miyim ki? Bu kadar özgüvenli gözükmesinin sebebi artık bir şeyleri biliyor olması mı?

Gömleğimi ve ceketimi alıp kapıya doğru ilerledim,

“Verdiğim rahatsızlıktan dolayı çok üzgünüm!”

Apar topar odadan çıkıp kapıya yaslandım ve tavana baktım, tüm bedenimi korku sarmıştı. Ardından insanların bana baktığını gördüğümde gömleksiz olduğumu hatırlayıp çıkışa doğru koşmaya başladım.

…

Hazırlanıp odasından çıkan Sylwia aşağıya indiğinde herkesin gözü ona dikilmişti,

“Ayıp, ayıp… Bu gençlik nereye gidiyor böyle. Madem yapıyorsun mahrem değil mi bu? Belli edip insanları rahatsız etme bari.”

Yanındaki kadına dönüp onu da alevlendirmeye başladı,

“Gördün değil mi? Çocuk üstünü bile giyinemeden koşarak çıktı, kesin başka kızla da randevusu vardı.”

“Evet, evet görmez olur muyum? Ya çocuklarım da görseydi? Resmen kötü örnek!”

…

Taksiden indikten sonra koşarak eve girdim fakat içeriye girdiğimde tuhaf bir tablo ile karşılaştım. Herkes salonda oturmuş birini bekliyor gibiydi.

Her yer süslenmiş ve hepsi yorgun gözüküyordu birkaç saniye göz göze geldikten sonra herkes ayağa kalkıp bağırdı,

“İyi ki doğdun!”

Olanlara anlam veremiyordum…