Nepenthe Bölüm 32

 32. Bölüm

 

“Bayıldığım ve beni kurtardığın konusunda yalan söyledin. Aslında senden kaçıyordum ama beni bayıltıp evine getirdin… Ama neden? Neden oradaki herkes gibi beni öldürmedin.”

“Bilmiyorum ben… O an Maske’nin seni de öldüreceğini sanıyordum fakat…”

“Fakat ne?”

“Fakat o an gördüğüm görüntülerde bir kız vardı, sanırım geçmişte tanıdığı bir kızı hatırladı ve seni öldüremedi.”

“Ya bunların hepsi bir hikâye ise? Ya suçlarının baskısı altında acı çekerken kendini bu ruha inandırdıysan?”

“İnsanüstü güçlerime o gece sen de şahit oldun Sylwia ve polisler geldiğinde bir odanın yandığını söylediler değil mi?”

“Evet? Bunu nereden biliyorsun?”

“Onlara o şekilde gözükmesini Maske sağladı.”

“Bunca zaman o katili arayıp durdum, başımı defalarca belaya soktum.”

Gözlerimin içine baktı ve cümlesine devam etti,

“Gözümün önündeymiş.”

“Benden şüphelendin mi?”

“Evet, defalarca.”

“Neden bir şey yapmadın?”

“Çünkü buna inanmak istemedim, defalarca elim telefona gitti fakat bir şey beni hep durdurdu. Sanki hayatıma bir umut katmıştın ve bunu mahvetmek istemedim.”

Kaşlarımı kaldırarak ona baktım,

“Neden?”

“Bak katil olduğundan yüzde yüz emindim! Ama bana öyle tatlı davranıyordun ki tüm bu inançlarımı yok ediyordun.”

“Benden hoşlanıyor musun?”

Utanç ile bana baktı,

“Hayır! Bu o tür şeylerden değil!”

Derin bir nefes aldı,

“Hayatım iğrenç. Ailem yok, arkadaşım yok, bana sahip çıkacak hiç kimse yok. Her günüm bir başka taciz ile geçti, okuduğum okulda dışlanıyorum, çalıştığım barda kullanılıyorum. Sonra bir anda sen geldin ve korkunç hayatım bir anda heyecana dönüştü. Her gün başka bir olay ile karşılaştım mı? Evet. Fakat yanında olmak beni enteresan biçimde güvenli hissettirdi.”

Başımı eğerek elimi çenemin altına koydum,

“Beni komşulardan biri şüpheli bir anımda gördü, muhtemelen polisleri arayan da oydu.”

“Şimdi ne yapacaksın?”

“Yakında gideceğim, fakat o zamana dek benden uzak durmalısın. Polisler senin de peşine düşecektir, beni tanımadığını söyle onlara. Saçını boya giyimini değiştir, gerekirse şehir değiştir. Bunun sana da bulaşmasını istemiyorum. Beni unut.”

Sözümü bitirdikten sonra ayağa kalktım ve gözyaşımı sildim, neden duygulanmıştım ki bu kadar. Güvende hisseden bir tek o muydu?

O da ayağa kalkıp hızlı bir şekilde kollarını belime bağladı,

“Elveda.”

Başımı başının üstüne koyup saçlarına son kez baktım. Vücudunun sıcaklığını hissedebiliyordum, kalp atışları içimde atıyor gibiydi.

Bedenini yavaşça kendimden uzaklaştırıp kaldığım yere doğru yürüdüm. Eve varmamın yarım saat ardından polisler yeniden geldiler, sakin bir şekilde kapıyı açıp dikkat çekmemeye çalıştım.

Başta polisler korkutucu gözler ile bana bakıp içeri girdi kısa bir sorgunun ardından kanıtları olmadığı için elleri boş gittiler.

Oturduğum sandalyeden kalktığımda hizmetlilerden birinin bana ters bir şekilde baktığını fark ettim, göz göze geldiğimizde beni yanına çağırdı.

…