Nepenthe Bölüm 24

 24. Bölüm

 

Yaşlı adam başını kaşıyarak yanıma geldi,

“Oğul ben imzaları attım, sen ne zaman geliyorsun eve?”

“Ben bu gece burada kalacağım gibi gözüküyor.”

Üzgünce yere baktı,

“Tamam, ama yarın kahvaltıya gelmeyi unutma, seni bekleyeceğim.”

Yaşlı adam uzaklaşırken ben de bekleme sandalyelerine oturdum.

…

Yaklaşık iki saat sonra Maske gelip yanıma oturdu,

“Canı sıkılıyor.”

Şaşkınca ona baktım,

“Sylwia’nın mı?”

“Neden bekliyorsun? Kimseyi çağırmadı.”

Başımı öne eğdim,

“Biliyorum.”

“Yatağın uç köşesinde seni bekliyor.”

Ayağa kalktı ve yok olurken şu cümleyi kurdu,

“Yaklaşık on sene sonra, okul için alarm kurduktan sonra da her gece bu şekilde yatacak.”

“On sene sonra okul için mi?”

Ayağa kalkıp Maske’ye seslendim,

“Ama o on sene sonra çoktan mezun olmuş olacak.”

Fakat çoktan gözden kaybolmuştu, her seferinde bu şekilde gizemli çıkışlar yapıyor. Ben öldüğümde İkharıma karşı böyle şeyler asla yapmayacağım, hatta onun rahatsız bile etmeyeceğim. Derdim ne ki birinin hayatını normal şekilde yaşamasını engelleyeceğim?

…

Kapıya iki kere tıklamamın ardından içeri girdim, aynı Maske’nin de demesi gibi yatağın kenarında yatıyordu. Yavaş adımlar ile yanına yaklaştım, gözlerini açıp bana baktı. Şaşkın ve halsiz gözüküyordu,

“Sanki gerçek gibi.”

Sorgulamadan yanına oturdum,

“Nasılsın?”

Elimi tutup hafifçe çekiştirdi,

“Yanıma gelsene.”

Şaşkınca elimi alnına koydum,

“Ateşin mi var?”

Elimi ittirip güldü,

“Hayır, sadece senin elin çok soğuk.”

Cümlesini bitirir bitirmez belimden tutup yatağa çekmeye çalıştı, fakat kolları çok güçsüzdü ve sadece dengemin bozulup belimin üstüne düşmesini sağlayabildi, alnına koyduğum elimi başının yanına koyarak dengede kalmaya çalıştım, o ise gülüyordu.

“İnsanlar rüyalarında çok güçsüz oluyorlarmış. Harbi şuan rüyada olduğumun farkında isem her şeyi yapabilirim değil mi?”