Nepenthe Bölüm 23

 23. Bölüm

 

Yatakta büzülmüş bir halde yatıyordu, yanındaki boşluğa oturdum ve bacaklarımı uzattım.

“Yalnız mı hissediyorsun?”

Başını bana doğru döndürerek omzuma yavaşça yaslandı, bu evet demek miydi?

Heyecan ile tavana baktım,

“Doktor azarı yemeden kalksam iyi olur.”

“Her günüm azar yemekle geçti, otel çalışanları, patronum, sokaktaki yargılı gözler… Her gün, her gün başka bir laf...”

Kapının açılması ile susup elimi bıraktı, gelen bunak idi,

“Kızım Sylwia iyi misin? Nasıl oldun? Nasıl düştün öyle hayret ettim.”

Ardı ardına gelmeyen sorular ile ayağa kalktım ve kapıya doğru ilerledim,

“Hey babalık yavaş ol, dinlenmesi gerekiyor.”

Telaş ile bana döndü,

“Ne zaman tabucu olacak? Evimize gitmemiz gerekiyor.”

Sylwia kısık sesi ile yanıt verdi,

“Amca siz gidin, benlik bir durumunuz yok. Teşekkür ederim zahmetleriniz için.”

O sıra hemşirelerden biri daha içeri girdi,

“Ziyaret zamanı bitti lütfen dışarı alalım sizi.”

Kapıdan çıkarken çok kısa bir anlığına Sylwia ile göz göze geldik, gitmemi hiç istemiyor gözlerle bana bakıyordu. Ağız ve el hareketleri ile onu dışarıda bekleyeceğimi işaret ettim. Gözlerini kaçırıp hafifçe gülümsemişti, beni huzurlu biri haline getiriyordu.

…

Dışarıda yaklaşık on dakika boyunca bekledim, ardından hemşire odadan çıkıp yanıma geldi,

“Merhaba siz Sylwia’nın kaçıncı deredecen yakınısınız?”

“Şey ben onun arkadaşıyım.”

“Babası veya annesi gelebilir mi? İmza atılması gerekiyor.”

Gözlerimi kadının elindeki kâğıtlara dikip düşünmeye başladım,

“Buraya yakın değiller fakat dedesi burada, o imzalayabilir mi?”

Bir süre gözlerime bakıp durdu,

“Tabii beş dakika sonra alt katta imzaları attırın lütfen.”

“Ne zaman taburcu olacak?”

“Yarın bir terslik çıkmaz ise onu taburcu edebiliriz fakat bu geceliğine yanında kalacak birine ihtiyacı olabilir, bir kız arkadaşını çağırsanız iyi olur.”

“Tabi, onunla konuşabilir miyim?”

“Evet, fakat çok uzun durmayın, dinlenmesi gerek.”

Önce bunağın yanına gidip ondan kâğıtları imzalamasını istedim ardından Sylwia’ya haberleri vermek için odasına girdim.

“Nasılsın Sylwia.”

Başını bana doğru döndürüp yattığı yerden biraz kenara çekildi, sanki bana yer açıyor gibiydi. Gülümseyip yanına oturdum,

“Sana haberlerim var.”

“Neymiş onlar?”

Bakışlarımı yukarı yönlendirerek düşünür gibi yaptım ve büyük bir heyecan ile ona baktım.

“Yarın taburcu oluyorsun.”

“Yarın mı?”

“Evet ve bu arada kız arkadaşlarından birini çağırman gerekiyor, sana bakabilecek biri.”

Morali bozulmuş gibi duruyordu,

“Tamam teşekkür ederim, sen gidebilirsin ben ararım birazdan.”

“İstersen biraz daha kalabilirim.”

“Hayır teşekkürler, yeterince kaldın.”

Bunu bana bakarak değil, duvara odaklanarak söylemişti. Bu ona inanmamı zorlaştırıyordu. Ayağa kalktım,

“İyi öyle olsun.”

Kapıdan dışarı çıkarken Sylwia’nın çarşafını sıktığını gördüm.